საჭეს ვუზივარ საკუთარი თავის და ვხედავ, გარდასულ სისხლთა ნისლი მოსავს დარჩენილ სავალს, მახსოვს ბავშვობა შავ–თეთრი და სიცივე დღე–ღამ, ვითარცა უხმო მომღერალი მდუმარედ დავალ.
მე მახსოვს ტაძრის განთიადი, ტკივილი ყველა, მახსოვს შიმშილის მოტყუება, თითები ცივი, ახლა კარივით შემოაღო თვალები დედამ, რომელმაც ღმერთი ჩაიტია გულში და ტირის.
დედის მარჯვენა, მარცხენა და ჩემი ძმის ხელი, ასე დავყავდით, ხელჩაკიდულ დავყავდით მაშინ, ახლა კი ვიქეც საკუთარი სიბნელის მცველი, ვინც თვითმკვლელობას გამოიწვევს დუელში ღამით.
მივდივარ, თუმცა საკუთარი ჩრდილივით დამდევს, თვალები დედის, შიმშილი და გარდაცვლა ხანის, დღეს კი საღამო დამიდგება სიკვდილის თავდებს, ხვალ კი სიცოცხლით ამევსება თუმცაღა ტანი.
ასეა სულ და ვეღარ გატყდა ვერცერთი ნავსი, მინდა გარღვევა, ნისლის გარღვევა ვიდრე და სანამ, წყდება წითელი ნაკვალები სისხლის და ქარში, მივდივარ, ერთსაც მოვიხედავ და ისე წავალ.
