იდგა ლეჩხუმი, ოჯალეში და ანუ მერლო, მოხრილი წელში, ვით უფრორე კლაკნილი გველი, იწვა და ასე ნებივრობდა პატარა ჩერო, ვიდრე მზემ უთხრა გაღვიძებას თავის სათქმელი. პაპანაქება წამოაჯდა კამარას ირგვლივ, პირველი ქანცი მოაწყვიტა ადრიან მგზავრებს, და იღვიძებდა მელოდია ქართული დილის, გზა–გზა ტოვებდნენ მკვლავმაგარი ბიჭები ნამღერს. ზეცამ ცრემლები შეიკავა შუა დღეს უფრო, (მაინც წამოსცდა ცოტაოდენ).სიმხნევე გლეხთა ისმის ჩაივლი შარაზე და არც სასაუბრო არ დაილევა. დაღლისპირულს ვიმღერებთ ერთად. მერე საღამო შეიშლება, ორგია, ღვინო, და ძმებიც მოვლენ, მერამდენედ შევფიცავთ ძმობას, სისხლს უერთდება ოჯალეში, რომ გაგვაგიჟოს, და ყოველ ღამე პოეზია მომყავდა ცოლად. ხო და აქ ყველა პოეტია თავისი საქმის, ერთიც დაასხი მეგობარო, დაასხი ერთიც, დაღლილ გლეხების ხუმრობანა, სიმღერა ღამის, ქვას არა... მაგრამ პოეზიას ვადინეთ ლექსი. იდგა ლეჩხუმი, ოჯალეში და ანუ მერლო, მოხრილი წელში, ვით უფრორე კლაკნილი გველი, დაღლილ კაცივით ისვენებდა პატარა ჩერო, დაე ყოველ დღე თენდებოდა აქ საქართველო.
