ვარ უნუგეშო და დევნილი ყველგან და ყოვლით ვით უფლისწული, შეხიზნული ნანგრევთა ყურეს, ჩემი ვარსკვლავი მიცვლილია, ბარბითთა ხომლი მელანქოლიის შავ სევდიან მზეს მოაცურებს. ო, დამიბრუნე, გთხოვ, სალბურნო სამარის კარის, ზღვა იტალიის, პოსილიპოს მღვიმე გრძნეული და ის ყვავილი, ვინც მათრობდა წამითი წამით და ტალავერი, _ ვაზი ვარდებს გადახვეული, ვინ ვარ? ამური თუ ფემუსი ან თუ მირონი? შუბლზე დედოფლის ნაზ ამბორის მაჩნია კვალი. მღვიმეში მფლობდნენ ზმანებანი, ოცნება მთვრალი და ორგზის ძლევით გადავლახე მე აქერონი. სიწმინდის სუნთქვას და ფერიის ხმას გრძნეულ ქნარზე ორფეოსივით ვაჟღერებდი და ვვლიდი ასე.
